روکوکو نوعی هنر و معماری را توصیف میکند که در اواسط دهه 1700 در فرانسه آغاز شد که با تزئینات ظریف اما قابل توجه مشخص می‌شود. هنرهای تزئینی روکوکو که اغلب صرفاً به عنوان باروک متاخر طبقه بندی می‌شوند، برای مدت کوتاهی قبل از اینکه نئوکلاسیکیسم جهان غرب را فرابگیرد، شکوفا شود.
روکوکو یک دوره است تا یک سبک خاص. اغلب این دوران قرن هجدهم را «روکوکو» می‌نامند، دوره‌ای که تقریباً با مرگ پادشاه خورشید فرانسه، لوئی چهاردهم، در سال 1715 آغاز می‌شود و تا انقلاب فرانسه در سال 1789 ادامه می یابد. این دوران پیش از انقلاب فرانسه با سکولاریسم رو به رشد و رشد مداوم بود. چیزی که به بورژوازی یا طبقه متوسط معروف شد. حامیان هنر منحصراً افراد سلطنتی و اشراف نبودند، بنابراین هنرمندان و صنعتگران توانستند برای مخاطبان گسترده‌تری از مصرف‌کنندگان طبقه متوسط بازاریابی کنند، تا جایی که ولفگانگ آمادئوس موتزارت (1756-1791) نه تنها برای خانواده سلطنتی اتریش، بلکه برای عموم نیز آهنگسازی کرد.
دوره روکوکو در فرانسه یک دوره انتقالی بود. زمانی که دولت فرانسه توسط یک نایب السلطنه اداره میشد که مرکز حکومت را از ورسای مجلل به پاریس منتقل کرد. آرمانهای دموکراسی به این عصر عقل (همچنین به عنوان روشنگری) که جامعه در حال رهایی از سلطنت مطلقه خود بود، دامن زد. مقیاس کوچک شد - نقاشیها به جای گالری‌های کاخ برای سالن‌ها و دلال‌های هنری اندازه‌گیری شدند و ظرافت در اشیاء کوچک و کاربردی مانند لوسترها اندازه‌گیری شد.
روکوکو سبکی از معماری و دکوراسیون، عمدتاً در اصل فرانسوی، که نمایانگر مرحله نهایی باروک در اواسط قرن هجدهم است. با تزئینات فراوان و اغلب نیمه انتزاعی و سبکی که با رنگ و وزن مشخص می‌شود.
از ویژگیهای روکوکو میتوان به استفاده از منحنیها و طومارهای استادانه، زیور آلات به شکل صدف و گیاه و کل اتاق ها بیضی شکل اشاره کرد. الگوها پیچیده و جزئیات ظریف بودند. در روکوکو، اشکال پیچیده و متقارن نبودند. رنگ‌ها اغلب روشن و پاستلی بودند، اما بدون نور و روشنایی جسورانه نبودند. استفاده از طلا هدفمند بود.
پروفسور هنرهای زیبا ویلیام فلمینگ مینویسد: «جایی که باروک سنگین، عظیم و طاقت فرسا بود، روکوکو ظریف، سبک و جذاب است.» همه شیفته روکوکو نشدند، اما این معماران و هنرمندان ریسکهایی را انجام دادند که دیگران قبلاً انجام نداده بودند.
نقاشان دوران روکوکو نه تنها در ایجاد نقاشیهای دیواری بزرگ برای کاخهای بزرگ بلکه آثار ظریف تر و کوچکتر را که می توانست در سالنهای فرانسوی به نمایش بگذارند نیز آزاد بودند. نقاشیها با استفاده از رنگهای ملایم و خطوط مبهم، خطوط منحنی، تزئینات دقیق و عدم تقارن مشخص می‌شوند. موضوع نقاشیهای این دوره پررنگ‌تر شد.
در طول دهه 1700، سبک بسیار تزئینی هنر، مبلمان و طراحی داخلی در فرانسه رایج شد. این سبک مجلل که روکوکو نامیده می شود، ظرافت روکای فرانسوی را با جزئیات باروک ایتالیایی ترکیب میکند. ساعت‌ها، قاب‌های عکس، آینه‌ها، قطعات مانتل و شمعدان‌ها برخی از اشیاء مفیدی بودند که به طور کلی به عنوان هنرهای تزئینی شناخته شدند.
کلمه rocaille در زبان فرانسه به صخره‌ها، صدفها و زیورآلات صدفی شکلی که در فواره‌ها و هنرهای تزئینی آن زمان استفاده میشد، اطلاق می‌شود. شمعدان های چینی ایتالیایی که با ماهی، صدف، برگ و گل تزئین شده بودند، طرحهای رایج قرن هجدهم بودند.
نسل‌هایی در فرانسه بزرگ شدند که به مطلق‌گرایی اعتقاد داشتند، که پادشاه از خدا قدرت گرفته است. پس از مرگ پادشاه لویی چهاردهم، مفهوم حق الهی پادشاهان زیر سوال رفت و سکولاریسم جدیدی رونمایی شد. تجلی کروبی کتاب مقدس تبدیل به ظهور شیطان در نقاشیها و هنرهای تزئینی دوران روکوکو شد.
--------------------------------------------------
تیم تولید محتوا بخشی آفیشیال
https://bakhshiofficial.com/%d8%ae%d8%b1%db%8c%d8%af-%d9%88%db%8c%d9%84%d8%a7/